De paden op, de lanen in
Vandaag heb ik lekker een eind gewandeld.
Dwars over het eiland, door het bos, door de duinen, langs het strand.
En 2,5 uur later vond ik dat ik wel een lekker portie bitterballen bij Bernstorff verdiend had 😉
Je kunt hier werkelijk hele stukken lopen zonder ook maar een levende ziel tegen te komen. Je hoort alleen de vogels (ergens in de verte een specht die tegen een boom liep te rammen), je ruikt de dennebossen, en overal waar je loopt hoor je in de verte het ruisen van de zee.
Wat is het toch een prachtig, rustig eiland.
Oja, en fazanten. Ik riep nog, in mijn beste Frans: “Bonjour fazannn, zje veu prandre uun fotooo”, maar ze liepen allemaal weg… 😉 (sorry, inside joke, Ivon en Marjon weten wel waar ik het over heb 😉
Op het terras nog een bijzonder gezellig gesprek gehad met een meneer waarvan ik nu na 2 gezellig gesprekken de naam nog altijd niet weet. Met een verschrikkelijk lieve Cocker Spaniel, genaamd Lithou (geen idee of ik het goed schrijf, want het had niets te maken met Lithouwen 😉
Oja, alle drie de boeken van Kluun zijn uitgelezen. Anne-Marie, bedankt dat ik ze mocht lenen!
Vanavond weer lekker dineren, drie keer raden waar 😉 Ik heb nog niet gekeken wat er op het menu stond, dus ik zie het wel strax.
Musjeu Fahzahn! Hehehe.
Enne, het is betor om de naam van de hond te onthouden. Honden zijn lieverder dan mensen. Of zo.
Bonjourrr Fazannn… Echt waar, ze waren zo pleitte. Heeft m’n broer die fazannn destijds nog op de foto gekregen???
Nee, we hebben geen fazantenfoto’s. Zelfs niet van die grote kippen die bij Zonneheuvel rondrenden, volgens mij.
En het is ‘prendre uun fotografique’, ja!
Hahaha, ow, sorry 🙂